Στη Γαλλία του 1682, μια ρηξικέλευθων αντιλήψεων αρχιτέκτονας εξωτερικών χώρων αναλαμβάνει να διαμορφώσει τους πολυτελείς κήπους των Βερσαλιών για λογαριασμό του απαιτητικού βασιλιά. Το γεγονός προκαλεί οπωσδήποτε αίσθηση, όχι μόνο επειδή η ηρωίδα φέρνει τις προοδευτικές αντιλήψεις της σε σύγκρουση με τα άκρως συντηρητικά ήθη της εποχής αλλά και γιατί εμπλέκεται σε ειδύλλιο με τον παντρεμένο (και μόνιμο) διακοσμητή του παλατιού.
Με καλύτερες τις επιδόσεις του μπροστά από την κάμερα, παρά πίσω από αυτήν, ο Άλαν Ρίκμαν είναι πραγματικά απολαυστικός φορώντας τα ακριβά ρούχα και την αυτοκρατορική συμπεριφορά του σαρδόνιου Λουδοβίκου 14ου και δυστυχώς υποτυπώδης όταν καλείται να αποτινάξει με πνεύμα και ρεβιζιονιστική διάθεση τις αόρατες ναφθαλίνες μιας τυπικής ταινίας βεστιαρίου.
Κολακευτικό στο βλέμμα και προσεκτικό στην ανασύσταση του παρελθόντος που επικαλείται, το φιλμ του Ρίκμαν διατηρεί το ενδιαφέρον χάρη στην πληθωρική του ίντριγκα, πάσχει ωστόσο από αρκετές επιμέρους αδυναμίες και τελικά υποκύπτει σε αυτές.
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Κέιτ Γουίνσλετ και Ματίας Σένερτς δεν επιδεικνύει την παραμικρή χημεία (με τον βελγικής καταγωγής Σένερτς να αποτελεί μια ατυχή ερμηνευτική επιλογή), η σκηνοθεσία ακολουθεί την ακαδημαϊκή πεπατημένη, οι περισσότεροι δευτερεύοντες χαρακτήρες εγκλωβίζονται στις διαστάσεις της καρικατούρας και το σενάριο βολτάρει άτσαλα πότε στα φορτωμένα με ίντριγκες παρασκήνια του παλατιού, πότε στο προβλέψιμο ρομάντζο, πότε στη φεμινιστική ατζέντα που περιφέρει η επαναστατική για τον καιρό της ηρωίδα και πότε σε μια αχρείαστη υποπλοκή από το παρελθόν της που δεν προσφέρει το παραμικρό σε μια ήδη φορτωμένη αφήγηση.
http://www.cinemag.gr