Οι «Οικογενειακές Ανισορροπίες» αποτελούν προσωπικό στοίχημα της σκηνοθέτιδας και σεναριογράφου Μάγια Φορμπς, από τη στιγμή που καταθέτει την πραγματική ιστορία της οικογένειάς της, σε ένα ειλικρινές, γλυκόπικρο πορτρέτο μιας ιδιαίτερης σχέσης που πυροδότησε τη δημιουργική της πορεία.
Η ταινία τποθετείται στη δεκαετία του '70 και ξετυλίγεται σαν ένα ρετρό οικογενειακό άλμπουμ που τοποθετεί σε μεγάλο πλαίσιο τόσο τις ανέμελες, χιουμοριστικές στιγμές που καθορίζουν τις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς τους, όσο και τις σκοτεινές, φορτισμένες παύσεις που αλλοιώνουν την αθώα παιδική ηλικία και την οδηγούν σε μία βίαιη ωρίμανση.
Με βασικό και κύριο στυλοβάτη, την άλκιμη ερμηνευτική ποιότητα του Μαρκ Ράφαλο, η Φορμπς παραδίδει τις μικρές ρουτίνες των οικογενειακών περιπετειών χωρίς να ωραιοποιεί, ούτε να χειραγωγεί. Ο Ράφαλο ισορροπεί τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του Καμ και δεν υιοθετεί μια «αναπηρική» μανιέρα, αλλά γειώνει συμπεριφορολογικά την έλλειψη προσοχής του μανιοκαταθλιπτικού χαρακτήρα με γνήσιες πινελιές αυθορμητισμού, συντροφικότητας και συμπάθειας.
Η Ζόε Σαλντάνα στο ρόλο της συζύγου του, πείθει ως δυναμική γυναίκα που προσπαθεί να ορίσει τη μοίρα των οικείων της με επιλογές που δεν ήταν προφανείς εκείνα τα χρόνια, ενώ οι μικρές πρωταγωνίστριες (η μία είναι η πραγματική κόρη της Φορμπς, σε έναν συγκυριακό ρόλο που δηλώνει ευθαρσώς πως η Τέχνη μιμείται αναμφίβολα τη ζωή) είναι εξαιρετικές στον έλεγχο των αντιδράσεων, αλλά και επεύθυνες μιας και επωμίζονται το βάρος του να μοιράζονται όλη την ταινία με έναν σαρωτικό ηθοποιό που δεν τις καπελώνει ούτε στιγμή.
Η Τέχνη ανέκαθεν καθαγίαζε το τραυματικό παρελθόν. Εδώ η Φορμπς στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο επιλέγει την προσωπική έκθεση και δεν πνίγεται μέσα σε μία εσωτερική αυτοαναφορικότητα, αλλά κοινωνεί ένα δύσκολο θέμα με ρυθμό, χρώμα και αρκετό χιούμορ. Στην τελική αποδεικνύει πως δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο από τον χρόνο. Πραγματικο και κινηματογραφικό.
http://www.cinemag.gr