Εν ολίγοις, ο, τι μας φανεί, αρκεί να επαναλανσάρουμε τον Ταρζάν ως ημίγυμνο… Σπάιντερμαν της ζούγκλας και την Τζέιν ως άλλη… απεσταλμένο του ΟΗΕ, να βάλουμε έναν αναχρονιστικά γραφικό κακό (Κριστόφ Βαλτζ, κουραστικά πλέον επαναλαμβανόμενος από ταινία σε ταινία) και να δοκιμαστούμε στο CGI εμψυχώνοντας ψηφιακά ολόκληρο το άγριο ζωικό βασίλειο (χωρίς, πάντως, την Τσίτα!). Τούτο το τελευταίο ως θέαμα, μαζί με το στοιχειώδες έστω αντιαποικιοκρατικό πνεύμα του σεναρίου ως σχόλιο, συνιστούν και τα μόνα ελαφρυντικά σε μια καθ’ όλα τα άλλα άχαρη και προκάτ αναβίωση (2016, The legend of Tarzan).
www.cinemag.gr