Πανούσης: «Το θέμα είναι ποιος στρατολογεί τους χούλιγκαν»

Ο Πανούσης μίλησε στο περιοδικό Hot Doc που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Documento και είναι αφιερωμένο στη βία και τη διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξεκαθάρισε ότι με τους οργανωμένους στρατούς δεν τίθεται θέμα διαλόγου

Πόσο επηρεάζουν οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις την οπαδική βία;

«Καθόλου, κατά τη γνώμη μου. Γιατί αν επηρέαζαν θα έπρεπε τα τελευταία τριάντα χρόνια που έχουμε το φαινόμενο να υπήρχαν αντίστοιχες αλλαγές, ως προς την έκφρασή τους. Αντίθετα, έχουμε εσωτερικές αλλαγές. Δηλαδή εκεί που είχες τη δεκαετία του '70-'80 μια βία των αποκλεισμένων παιδιών, μετά έγινε μια βία των στρατών των προέδρων και εξελίχθηκε σε μια μορφή τυφλή. Και ύστερα μπήκαν τα ακροδεξιά στοιχεία και γενικά οι μπαχαλάκηδες».

Σε σχέση με το παρελθόν το προφίλ του χούλιγκαν πώς έχει αλλάξει;

«Δεν είναι πλέον τόσο το προφίλ του πιτσιρικά που την Κυριακή ήθελε να δείξει λίγο τσαμπουκά για τη φανέλα της ομάδας και έτσι χτυπιόταν με τον διπλανό του. Εδώ πάνε οργανωμένοι, με τα μαχαίρια με τις φωτοβολίδες, με ολόκληρο σχέδιο. Έχουν περίπου προμηνύσει το τι θα κάνουν. Ξέρουν ο καθένας τι ρόλο θα παίξει εκεί μέσα. Άρα δεν είναι αυτό που λέμε το σύνδρομο των βεδουίνων, δηλαδή κάποιοι άνθρωποι κάποια στιγμή για ένα πέναλτι παίζουν μπουνιές με τους πλαϊνούς. Εδώ δεν είναι μπουνιές. Είναι μαχαιρώματα, είναι άλλα πράγματα. Ληστείες, ναρκωτικά, τα πάντα πλέον υπάρχουν στο γήπεδο».

Τι είναι αυτό που οδηγεί τον οπαδό στη βία;

«Δεν υπάρχει ένα προφίλ. Άλλο ο μοναχικός τύπος, ο οποίος εξεγείρεται για μια αδικία ή π.χ για το καλό της ομάδας του και άλλο ο στρατός ή οι πληρωμένοι μπαχαλάκηδες. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ψυχολογία του ενός. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιες ατομικές ψυχολογίες στην ουσία το πρόβλημα είναι ποιος τους στρατολογεί, ποιος τους βάζει στη σειρά, ποιος τους δίνει ρόλους. Αυτό είναι το πρόβλημα, δεν είναι αν κάποιου του την έχει δώσει, αφήνει την κοπελιά του και πάει να σπάσει ένα κάθισμα».

Εκεί θα εστιάζατε και μια πιθανή αντιμετώπιση του προβλήματος;

«Νομίζω ότι εκεί είναι όλο το πρόβλημα. Να ξεκαθαρίσουν οι λέσχες, οι θύρες, τα σωματεία οι πρόεδροι. να ξεκαθαρίσουν ρόλους και πρόσωπα. Αυτό είναι σημαντικό, αλλά από εκεί και πέρα θέλει κι άλλα πράγματα για να γίνει η εξυγίανση».

Μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση, με άξονα τον διάλογο;

«Δεν υπάρχει διάλογος, έχει τελειώσει αυτό το πράγμα. Τριάντα χρόνια τώρα ο διάλογος πρόκειται περί αστειότητας. Αυτή τη στιγμή κάποιος πρέπει να πάρει η μέτρα. Η πολιτεία καταρχήν πρέπει να το πράξει και η αστυνομία να βγει έξω από το γήπεδο. Αν θέλουν να σκοτωθούν, ας σκοτωθούν μεταξύ τους. Η αστυνομία δηλαδή σε τι φταίει που έγινε έναν πέναλτι; Ή σε τι φταίει αν οι φίλαθλοι στην κερκίδα έχουν πιει και τρυπηθεί και σπάει ο ένας το κεφάλι του άλλου; Προκαλεί η εμφάνιση της αστυνομίας. Το ίδιο συμβαίνει και στις πορείες, στις διαδηλώσεις και στο Πολυτεχνείο».

Έτσι όμως δεν μεταφέρεται απλά η ίδια βία εκτός γηπέδων, όπως έγινε στην Αγγλία για παράδειγμα;

«Κοιτάξτε, δεν μπορείς να λύσεις όλες τις μορφές βίας με τη μία. Δηλαδή αν μπορείς να λύσεις τη βία μέσα στα γήπεδα πρέπει να τη λύσεις ταυτόχρονα στην οικογένεια και στο σχολείο ή οπουδήποτε αλλού; Εκτός γηπέδου έχει να κάνει με την ασφάλεια ανθρώπων οι οποίοι έχουν τα σπίτια τους και η αστυνομία είναι υποχρεωμένη να κάνει ό,τι μπορεί για να τους προφυλάξει. Η βία στα γήπεδα αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους που πάνε για συγκεκριμένους λόγους και κάνουν και συγκεκριμένες δουλειές».