Μεγάλωσε στην Κέρκυρα στο ίδρυμα όπου την εγκατέλειψε η μητέρα της. «Δεν γνώρισα μπαμπά. Αδέρφια δεν ξέρω, μπορεί και να έχω. Hταν πολύ δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια, αλλά έτσι είναι η ζωή, συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια». Σε ηλικία 15 ετών έφυγε από το ίδρυμα όταν την ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να μένει άλλο εκεί. Hρθε στην Αθήνα κι εγκαταστάθηκε στο Ζάππειο.
Τα βράδια κοιμόταν στα παγκάκια. «Κι από εκεί εξελίχθηκα», λέει γελώντας με τη θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια της. «Δεν με παίρνανε σε δουλειά γιατί ήμουν πουσ...άκι. Πεινούσα, γουργούριζε η κοιλιά μου κι έκανα βίζιτες για να ζήσω. Εκείνη την εποχή ένα άτομο σαν εμένα ήταν πρόβλημα στην Αθήνα». Από τότε που πήγαινε στο Δημοτικό ήξερε ότι ένιωθε έλξη για τα αγόρια. «Δεν είχα μιλήσει σε κάποιον γι’ αυτό όσο ήμουν στο ίδρυμα γιατί δεν ένιωθα ότι κάτι ήταν λάθος. Το κατάλαβα όταν βγήκα έξω στην κοινωνία. Από τη συμπεριφορά του κόσμου είδα ότι είμαι κάτι άλλο».
Τριγυρνώντας στους δρόμους της Αθήνας η Ραφαέλα συνειδητοποίησε την ύπαρξη της θηλυκής της πλευράς. «Βασικά μου άρεσε να έλκονται από μένα τα αγόρια. Και για να συμβεί αυτό έπρεπε να έχω γυναικεία εικόνα». Τι έκανε; «Eβαψα το μαλλί μου ξανθό, άρχισα να χτυπάω ορμόνες και σύντομα μεγάλωσε το στήθος μου. Στα 18 μου χρόνια είχα μεταμορφωθεί σε κορίτσι. Μου άρεσε η εικόνα της γυναίκας που έβλεπα στον καθρέφτη. Ναι, είχα ολόξανθα μακριά μαλλιά και αληθινό στήθος». Ποτέ στη ζωή της δεν ένιωσε ερωτική έλξη για κορίτσι.
 |
Τη ρωτάω αν έχει ερωτευτεί. «Πάντα ερωτευόμουν λάθος ανθρώπους. Αυτούς που δεν άξιζαν. Και με ερωτεύτηκαν άνθρωποι που τους κλώτσαγα. Εχω μετανιώσει. Αλλά ήμουν ανώριμη». Αυτό που στενοχωρεί περισσότερο τη Ραφαέλα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν την παιδεία ώστε να κατανοήσουν ότι κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετική σεξουαλικότητα από το κοινώς αποδεκτό. «Δεν είμαι διαφορετικός άνθρωπος, όπως προσπαθεί η κοινωνία να πιστέψει. Δεν ανήκω σε αυτούς, αλλά είμαι ακριβώς ίδια με αυτούς. Και ξέρεις ποιο είναι το λάθος; Στα 30 χρόνια που δουλεύω εδώ στη Συγγρού, οι περισσότεροι πελάτες έρχονται να πηδ...ούν μαζί μου. Είναι παντρεμένοι με παιδιά και στο δωμάτιο μαζί μου γίνονται σιχαμένοι. Οταν τελειώσουν θέλουν να φύγουν πρώτοι για να μην τους δουν, μου λένε. Ντρέπονται. Επιστρέφουν σπίτι τους και φιλάνε τα παιδιά τους. Την ημέρα, αυτοί είναι οι καλοί άνθρωποι για την κοινωνία, ενώ εγώ είμαι το απόβρασμα».
«Χάθηκε το φλερτ, έμεινε μόνο το "πόσα παίρνεις"»
Στο Πεδίον του Αρεως πηγαίνει σχεδόν κάθε βράδυ τα τελευταία 30 χρόνια που ζει στην Αθήνα. «Πάντα ήταν χώρος γνωριμιών, όπως συμβαίνει σε όλα τα πάρκα ανά την υφήλιο. Και το βράδυ είναι πιο εύκολο να γνωρίσεις κάποιον». Ωστόσο, όπως υποστηρίζει ο Δημήτρης, σήμερα το πάρκο έχει χάσει την ομορφιά του. Εξαφανίστηκε το φλερτ ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους άνδρες.
«Το 'χουν χαλάσει οι πολλοί αλλοδαποί που κατακλύζουν το πάρκο. Γίνεται πολύ έντονα πλέον αγοραπωλησία για τον έρωτα. Ολα αυτά τα νέα παιδιά που προέρχονται κυρίως από άλλες χώρες, απ' όπου μπορείς να φανταστείς, είναι ανήμπορα, ζουν έξω στον δρόμο, ψάχνονται για να βγάλουν χαρτζιλίκι, να βρουν το φαγητό τους. Δεν υπάρχει πλέον φλερτ, χάθηκε το συναίσθημα, όσο αυτό μπορεί να υπάρχει σε μια γνωριμία εικοσαλέπτου. Υπάρχει μόνο το ''πόσα παίρνεις; Πόσα δίνεις;''». Ο Δημήτρης δηλώνει συνειδητοποιημένα γκέι από τα 12 του χρόνια. «Ημουν 14 ετών όταν το ανακοίνωσα στην οικογένειά μου. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν εύκολο. Αλλά δεν μπορώ να ζω μέσα στο ψέμα. Πάντως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα σχέσεις και με γυναίκες. Δεν το παίζω στρέιτ ή οτιδήποτε άλλο. Ο έρωτας είναι διασκέδαση και δεν πρέπει να τον αποκλείσεις από πουθενά. Συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα. Από τη στιγμή που μου αρέσει κάτι δεν σκέφτομαι είμαι αυτό ή εκείνο. Είμαι ο Δημήτρης και επιλέγω αυτή την κατάσταση».
Αναρωτιέμαι αν έχουν δημιουργηθεί μεγάλοι έρωτες εδώ στο Πεδίον του Αρεως. «Είχα μια σχέση για 25 χρόνια. Γνωριστήκαμε έξω από το πάρκο, αλλά θα μπορούσε να είχε συμβεί και μέσα. Δεν είμαστε πλέον μαζί, γιατί την έκανε για τον άλλο κόσμο». Πιστεύει ότι ακόμη και σήμερα, το πάρκο αποτελεί το ιδανικό σημείο για να γνωριστούν και να συνυπάρξουν ερωτικά δύο άντρες. «Μπορείς να δεις τον άλλο, να μιλήσεις μαζί του χωρίς το στόλισμα και την παραίσθηση του αλκοόλ στο μπαρ». Ξαναβρισκόσαστε μετά στο πάρκο; «Με φίλους συναντιόμαστε πιο πολύ. Συζητάμε διάφορα για την οικονομία, την Τέχνη, και τσακωνόμαστε για πολιτικά. Οι εραστές είναι ανταλλακτικά».
 |
«Με συλλαμβάνουν κι όταν δεν δουλεύω»
Η Σοφία είναι 29 ετών και κατάγεται από τη Βουλγαρία. Ζει στην Ελλάδα τα τελευταία οχτώ χρόνια, όπου και εργάζεται. Τις καθημερινές φροντίζει μια ηλικιωμένη κυρία στα Πατήσια, ενώ τα Σαββατοκύριακα κάνει λάντζα σε ένα εστιατόριο στο Κολωνάκι. Κάποια βράδια η εργασία της μεταφέρεται στα στενάκια της Ομόνοιας όπου και τη συναντήσαμε.
«Τι άλλο να κάνω; Εχω αφήσει τα παιδιά μου πίσω. Δύο αγοράκια και μια κόρη. Τα κρατάει η μάνα μου από τότε που με παράτησε ο άντρας μου. Πρέπει να στέλνω λεφτά συνέχεια. Η κούραση αποτυπώνεται στα μάτια της, αλλά συνεχίζει να χαμογελά. Συνήθως φοράει παντελόνι και φαρδιές μπλούζες, καθώς τα πρόστιμα για προσβολή δημοσίας αιδούς εξαφανίζουν όλους τους κόπους της. Κάποια πρόστιμα μπορεί να φτάσουν μέχρι και 3.000 ευρώ.
«Οσες δουλειές και να κάνω, τα λεφτά δεν μου φτάνουν όταν πληρώνω τα πρόστιμα να στέλνω και στα παιδιά μου». Κάποιες φορές τη συλλαμβάνουν ακόμη κι όταν δεν δουλεύει γιατί θυμούνται τη φυσιογνωμία της. «Μ' έχουν ακολουθήσει μέχρι και στο σούπερ μάρκετ». Είναι έτοιμη να βουρκώσει. Τη ρωτάω για τα όνειρά της και τι σκέφτεται για το μέλλον της. «Ας κάνουμε επιτέλους το πεζοδρόμιο νόμιμο, να μαζέψω στην άκρη κάνα λεφτό για να γυρίσω πίσω στα παιδιά μου. Μου λείπουν!».
www.ethnos.gr