Όταν το σινεμά αναζητά και βρίσκει έμπνευση στο παρελθόν της 7ης Τέχνης, το αποτέλεσμα είναι μερικές από τις πιο νοσταλγικές και αισθητικά περιπετειώδεις στιγμές του, που όχι μόνο αποτελούν παιχνιδιάρικα καλλιτεχνικά πειράματα, αλλά αναλαμβάνουν να μας θυμίσουν από που ξεκίνησαν όλα.
Οι παρακάτω ταινίες είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων σοφιστικέ, ιδιοσυγκρασιακών και ενίοτε εξεζητημένων φόρων τιμής από ολόκληρο τον κόσμο, τις οποίες –διόλου τυχαία– είδατε για πρώτη φορά στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας!
The Artist (2011) του Μισέλ Χαζαναβίσιους
Ο ξεπεσμένος σταρ και η ανερχόμενη ενζενί, το παρελθόν και το μέλλον του κινηματογράφου διασταυρώνονται με φόντο το κλασικό Χόλιγουντ. Ρομάντζο, χιούμορ, νοσταλγία και μία αφοπλιστική ερωτική επιστολή στο βωβό σινεμά λίγο πριν από τη δύση του.
Ακόμα και ο θείος Όσκαρ δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ακαταμάχητη γοητεία του γαλλικού αυτού φιλμ και το επιβράβευσε με πέντε χρυσά αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και Α΄ ανδρικής ερμηνείας για τον Ζαν Ντιζαρντάν.
Dr. Plonk (2007) του Ρολφ ντε Χέερ
Εκκεντρικός εφευρέτης και επιστήμονας ταξιδεύει από το 1907 στο μέλλον για να αποτρέψει το τέλος του κόσμου και τα βρίσκει σκούρα!
Ο αντισυμβατικός Αυστραλός σκηνοθέτης Ρολφ ντε Χέερ παραδίνεται αμαχητί στο πιο αυθεντικά θεόμουρλο σλάπστικ χιούμορ που είδαμε την τελευταία δεκαετία, με μία ντελιριακή βουβή κωμωδία πιστή στο πνεύμα του Μπάστερ Κίτον, του Τσάρλι Τσάπλιν και των ομότεχνών τους.
La Antena (2007) του Εστέμπαν Σαπίρ
Μέσα από έναν απροκάλυπτο κυκεώνα ευρηματικών πειραματισμών, συμβολισμών και αναφορών, από τον Φριτς Λάνγκ μέχρι και τη Μάγια Ντέρεν, ο Αργεντινός Εστέμπαν Σαπίρ χτίζει ένα φαντασμαγορικό υβρίδιο πολιτικής αλληγορίας και φουτουριστικού παραμυθιού στην καρδιά μιας αυταρχικής κοινωνίας, όπου οι κάτοικοι έχουν χάσει τη φωνή τους. Κυριολεκτικά.
A Short Film About the Indio Nacional (2005) του Ράγια Μαρτέν
Θραύσματα από την κρυφή Ιστορία των Φιλιππίνων του 19ου αιώνα (όταν στη χώρα άνθιζε η επανάσταση ενάντια στην ισπανική αποικιοκρατία) αναδύονται μέσα από μία σειρά από εκθαμβωτικές ασπρόμαυρες βινιέτες. Βωβό και αβαν-γκαρντ σινεμά στην πιο εξωτική εκδοχή του, από έναν σκηνοθέτη-συνήθη ύποπτο του πιο απαιτητικού φεστιβαλικού κυκλώματος.
Juha (1999) του Άκι Καουρισμάκι
Το γεγονός ότι ένας από τους πρωταγωνιστές του δεν μιλούσε γρι φινλανδικά στάθηκε η αρχική αφορμή για τον ταλαντούχο Άκι Καουρισμάκι προκειμένου να μετατρέψει την ιστορία ενός αγρότη που προσπαθεί να σώσει την άσωτη σύζυγό του από τα χέρια ενός εκλεπτυσμένου καθάρματος, σε μια σιωπηλή περιπέτεια τρυφερής επανένωσης, με σαφείς αναφορές στην αριστουργηματική «Αυγή» του Μουρνάου.
Careful (1992) του Γκάι Μάντιν
Με αυτούσια την επιχρωματισμένη γοητεία ενός ορεσίβιου έπους του γερμανικού σινεμά των 20s και πλείστες ακόμα αναφορές στο κίνημα του εξπρεσιονισμού, ο πρωτοπόρος Καναδός αβανγκαρντίστας ξετυλίγει ένα στυλιστικά και σεναριακά εκτροχιασμένο μελόδραμα γύρω από τις ανείπωτες ερωτικές επιθυμίες των καταπιεσμένων κατοίκων ενός ορεινού χωριού, που βρίσκονται μόνιμα υπό τη μόνιμη χιονοστιβάδων. Camp, σουρεαλιστικό και ταυτόχρονα απόλυτα συνεπές στις καταβολές του.
http://www.cinemag.gr